این داستان: مرگ عالیه

در شبی که بگذشت این جانب افسر گردان بوده و طبق معمول بعد از اخذ آمار و ارایه به افسر جانشین صندلی خویش را برداشته و بر جلو درب آسایشگاه گذاشته و لای درب را باز بگذاشته تا دچار یخ گردگی نشویم

کتاب را برداشته و شروع به مطالعه نموده و صفحه پشت صفحه می دوید و گذر زمان از دستمان در رفت

 نگاهی به ساعت انداختم و نگاهی به کتاب و نگاهی به معاون خویش که بایس از خواب بیدارش میکردم و خود میخوابیدم

که کتاب پیروز شد و بازم هم خواندن تا ساعت 1:30 

در شک فرو رفتم با خواندن این جمله

{ لحظاتی پیش عالیه رو تیرباران کرد} 

چنان در اندوه فرو رفتیم که گویا فامیلمون رو تیربارون کردن:|
کتاب را محکم بستیم و به سوی بیدار کردن معاونمان شتافتیم که یک ساعت و نیم خواب اضافه داشت:/
که ناگاه از شدت شک مرگ عالیه نصفه شبی داد زدم وای عالیه رو کشتن،عاللللیه عالیییییه الکی هم صدای گریه در میاوردم:/
نشستم وسط آسایشگاه و سروصدا:|
همه بچه ها از خواب بیدار شدن و لامپ رو روشن کردن ببینن چمه:/

عالیه کیه

کی مرد:|

یکی رفت لامپ رو روشن کرد

نگهبان درب ظلع شرق پرید اومد داخل آسایشگاه

همه اومدن منو بگیرن نزنم تو سر و صورت خودم:))

جاتون خالی به زور منو گرفتن و رفتن واسم آبقند درست کردن:))

منم هی میگفتم عالیهههه عالیییییه

یه ربع همینجوری گذشت

که بلند شدم یه لنگه جوراب برداشتم و کوردی رقصیدن( ساعت 1:50 بامداد)

یهو همه ازم فاصله گرفتن و ماااااااااااات و مبهوت موندن

زززززنگ بزن بهداری ملوچک دیوانه شده

دیگه دیدم جدی دارن زنگ میزنن بهداری ،زدم زیرررر خنده و گفتم اسکل شدید اسگل شدید

یکی از بچه ها اومد جلو گفت 

-خوبی ملوچک؟( چشااااش گرد گرد شده بود)
گفتم واییییی ترماتی عالیه رو تیرباران کرد

-عالیه کیه؟

سروان عالیه،شوهر رضا،همون کتابه که میخونم

که یک سیلی محکم بیخ گوشم پیاده کرد،که هنوزم دلیلش رو نمیدونم

جاتون خالی صبح با ترس و لرز از خواب بیدار شدم

و تا زمانی که برگ مرخصی هاشون رو ازم میخواستن هیشکی باهام حرف نزد